یکی از راههای سنجش توفیق یا عدم توفیق یک مجموعه در راه رسیدن به هدف خود شناخت راه و موقعیت خود است علاوه بر این در راه رسیدن به هدف خود نیاز به محکی برای سنجش عملکرد مجموعه وجود دارد تا نسبت خود را با آرمانهای آن مجموعه بسنجند یکی از سوالاتی که باید از جامعه دانشگاهیان پرسید نسبت اهداف جامعه ی علمی کشور با آرمانهای نظام است که آیا دانشگاهیان توانسته اند آنچه را تاکنون از آنان انتظار می رود محقق کنند یا در رسیدن به هدف خود موفق نبوده اند شاید  نقشه ی راهی که رهبر انقلاب برای حرکت دانشگاه و جامعه ی علمی کشور ترسیم فرمودند بهترین پاسخ به این سوال باشد ایشان در بیانات خود در دیداربا  اعضاى بسیجى‌هیئت علمى دانشگاه‌ها در تاریخ 89/4/2 فرمودند:"خب، حالا توقعى که ما داریم و این توقع، توقع زیادى هم نیست، یعنى آن زمینه‌اى که انسان مشاهده میکند - این روحیه هاى پرنشاط شما، این دلهاى پاک و صاف، این ذهنهاى روشن، این جوّال بودن فکرهاى شما که انسان در عرصه‌هاى مختلف از نزدیک شاهد است - این امید را و این توقع را به انسان میبخشد، این است که فرآورده‌ى دانشگاه جمهورى اسلامى - نه به نحو استثنا بلکه به نحو قاعده - چمران‌ها باشند؛ نه اینکه چمران‌ها یک استثنا باشند. این امید، امید بى‌جائى نیست."

حالا سوالی که در اینجا مطرح است این است که تا چه حد خروجی دانشگاهها به چمرانها نزدیک بوده است؟آیا با تفکری که اکنون بر وزارت علوم حاکم شده است می توان تحقق چنین مطالبه ای را انتظار داشت. آیا کسانی که هیچ سنخیتی با تفکر چمران ندارند و یا اصلا با این تفکر بیگانه اند می توانند امثال چمران هاتحویل جامعه دهند؟ چگونه با وجود اندیشه ای که صرفا دنبال پیگیری مطالبات جریان سیاسی خود است و در این راه از قلع و قمع کردن نیروهای انقلابی و کار آمد هم دریغ نمی کنند باید انتظار چنین مطالبه ای را داشت . اگر وزارت علوم و فناوری و تحقیقات که عالیترین جایگاه تصمیم گیری برای جامعه ی دانشگاهیان است و روح حاکم بر دانشگاهها از این وزارت خانه بر می آید دچار سیاست زدگی و سیاست بازی شود چه انتظاری از دانشگاهها می رود که دچار این آفات نشوند چگونه از استادی که خود را دربرابر جامعه ی علمی پاسخگو نمیداند و گاها بیشتر دچار حاشیه ها است به جای متن انتظار تربیت امثال چمرانها می رود. استادی که بعضا حداقلهای موجود چه از لحاظ شخصیتی و چه از لحاظ علمی را برای حضور در دانشگاه ندارد چگونه استادی که آرمانهایش با آرمانهای چمران نه تنها همسو نیست که گاها تناقض هم دارد چمران تحویل جامعه بدهد؟ علاوه بر این چگونه از دانشگاهی که مسئولین آن  به کار جهادی اعتقاد ندارند می تواند فضا را برای تربیت چمران ها آماده کنند و یا آیا مسئولین فرهنگی دانشگاهها شناختی از فرهنگ لازم برای تربیت چمران گونه دارند ویا آیا اصلا دغدغه ای از طرف مسئولین برای تبدیل دانشجویان به چمران ها وجود دارد؟گاها دیده می شود دانشجوئی که معتقد به اصول اولیه ی اسلام و انقلاب است پس از چهار سال حضور در فضای دانشگاه از لحاظ تفکری استحاله شده و نسبت به اعتقادات و آرمانهای خود بی تفاوت شده است اینجاست که باید به مسئولین گفت این است که ما از طلا گشتن به شدت پشیمان گشته ایم مرحمت فرمائید بگذارید ما همان مس باقی بمانیم آنچه اکنون از فضای دانشگاهها بر می آید این است که در بهترین حالت دانشجو با کمترین انحراف از تفکراتی که هنگام ورود  به دانشگاه داشته فارغ التحصیل شود یعنی اکنون انتظار از مسئولین دانشگاه این است که دئر عوض تربیت چمران ها ،جلوی هجوم فکری و استحاله یتفکرات دانشجویان را بگیرند گاها اینقدر دانشجو در دانشگاه درگیر حاشیه می شود که اصلا وظیفه ی اصلی و هدف خود را از حضور در دانشگاه را که درس خواندن است فراموش می کنند حاصل کلام اینکه در تحقق دانشگاهی که باید باشد و اکنون نیست همه و همه مسئولند چه مسئولی که ضعفهای مدیریتی خود را توجیه می کند گاها دچار کم کاری می شود چه آن استادی که بی مطالعه و ضعیف  سر کلاس حاضر می شود و چه آن دانشجوئی که خود را دست کم گرفته و در انجام وظیفه اش کوتاهی می کند باید پاسخگو باشد