وضعیت سینمای کشور به قدری اسف بار و تامل بر انگیز است که وجود امثال حاتمی کیا که مانند طلای در لجن در سینمای ایران درخشش دارد را باید غنیمت شمرد زمانی که امثال فرج الله سلحشور که نباید زحماتش را نادیده گرفت با ادبیاتی چماق گونه با سینمای کشور مقابله می کند و  امثال عطاران حاضر است شلوارش را هم برای خنداندن مخاطب بکندو امثال درویش ها با هزینه و زمان کلان کربلا را پای کوه می سازدو جشنواره فیلم زجر انقلاب!!! که در آن پگاه آهنگرانی با سیمرغ بلورین به شهدای 8 ماه فتنه کج دهنی می کند حاتمی کیا با هنر در برابر این هنر ایستاده است هنر در پاسخ هنر!  باید وجود حاتمی کیاها را در سینمای کشور طلا گرفت به جای کج بینی ها و کج اندیشی ها منزوی کردن حاتمی کیا به دنبال ساخت حاتمی کیاها باشیم اکنون که سینمای کشور به دنبال ماتیک زدن به مفاهبم انقلاب و پهن کردن red carpet  زیر پای هالیوود است داشتن چنین کارگردانانی غمیت است

خوشم آمد از مرام ابراهیم ، وقتی آزار دید از خودی ها تنها سکوت کرد و خانه نشین شد تا فرصتی بیاید تا پاسخ خودی ، بیخودی و نخودی ها را با شاهکاری همچون "چ" بدهد که اگر یکی از این سیاسیون به پست و مقام نرسیده بودند تا الان هزاران بار تا خصوصی ترین مسائل هم جبهه ای های خودشان را در بی بی سی و وی او ای فریاد می زدند

کاش  نوری زاد کمی هم از ابراهیم ما یاد می گرفت